Παραδείσια long tail – Σπίνος με μακριά ουρά
Μικρόσωμα πτηνά – το συνολικό μέγεθος των οποίων, συμπεριλαμβανομένης και της μακριάς ουράς τους, κυμαίνεται από 15 – 17 εκατοστά, και ζυγίζει 13 με 17,6 γρ.
Η χαρακτηριστική μακριά και διχαλωτή ουρά τους είναι αυτή που τους χάρισε και το όνομά τους. Το κεφάλι τους έχει μια ελαφρά ασημόγκριζη απόχρωση, διαθέτουν καφετιά φτερά πτήσης, μανδύα, στήθος και κοιλιά σε μπεζ – καφέ αποχρώσεις.
Η ουρά και η γραβάτα κάτω από τον λαιμό τους είναι μαύρα. Έχουν επίσης και μια μαύρη λωρίδα στο πίσω μέρος μεταξύ της ουράς και των ποδιών. Το ράμφος τους έχει έντονη κοραλλί απόχρωση ενώ μεταξύ του ματιού και του ράμφους διακρίνεται ένα μικρό μαύρο σημάδι. Τα πόδια τους είναι σε έντονο κόκκινο χρώμα.
Διαχωρισμός φύλου : Τα δύο γένη είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Και τα δύο φύλα έχουν το ίδιο μέγεθος και τον ίδιο χρωματισμό φτερώματος. Οι διαφορές δεν είναι εύκολα διακριτές. Το αρσενικό έχει πιο φαρδιά γραβάτα, ενώ το θηλυκό πιο τριγωνική.
Το αρσενικό έχει πιο έντονα χρωματισμένο ράμφος και το σημάδι ανάμεσα στο ράμφος και το μάτι είναι μεγαλύτερο από του θηλυκού. Ο αρσενικός έχει πιο μακριά ουρά αλλά και αυτό το χαρακτηριστικό δεν αποτελεί πάντα την καλύτερη απόδειξη. Μόνο το ερωτικό τραγούδι του αρσενικού και ο ερωτικός χορός προς το θηλυκό είναι η καλύτερη απόδειξη για τον διαχωρισμό των φύλων.
Συμπεριφορά: Στο φυσικό τους περιβάλλον ζουν σε μεγάλα σμήνη σε μεγάλα δάση, σε χορτολιβαδικές εκτάσεις και σε μέρη με άφθονο νερό. Όμως, κατά την αιχμαλωσία ενώ μπορούν και συμβιώνουν με διαφορετικά είδη σπίνων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβιώσουν με ακόμα ένα ζευγάρι σπίνων του ιδίου είδους.
Αναπτύσσουν πολύ ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα τους και δυσκολεύονται να συνυπάρξουν ή να δημιουργήσουν νέο ζευγάρι, αν ακούν κάπου εκεί κοντά το ταίρι τους. Αν και είναι φιλήσυχα, αλλά δραστήρια πουλιά, αναπτύσσουν επιθετική συμπεριφορά στα πουλιά του ίδιου είδους ειδικά κατά την αναπαραγωγική περίοδο.
Έχουν ανάγκη από κίνηση και εκγύμναση των φτερών τους γι αυτό και συνίσταται η διαμονή τους σε μεγάλη κλούβα πτήσης που να είναι στολισμένη με πρασινάδα. Αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, θα πρέπει να διαμένουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κλουβί. Ένας από τους σημαντικούς λόγους για την παραμονή τους σε μεγάλα και άνετα κλουβιά είναι για να διατηρούν ανέπαφη την μακριά ουρά τους.
Τον χειμώνα είναι προτιμότερο να μεταφέρονται σε προφυλαγμένο χώρο γιατί υποφέρουν από τις ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα. Στο κλουβί τους πρέπει να υπάρχουν πάντα φωλιές τις οποίες χρησιμοποιούν όχι μόνο κατά την αναπαραγωγική περίοδο, αλλά και σε καθημερινή βάση μιας και αρέσκονται να κοιμούνται την νύχτα μέσα σε αυτές. Αν και δεν είναι δεινοί αρχιτέκτονες φωλιών, προτείνεται να δίνονται διάφορα μαλακά υλικά όπως ίνες κοκκοφοίνικα, ξερά μακριά χόρτα, άχυρο, μίσχοι από αγριόχορτα κτλ για να ντύσουν το εσωτερικό της.
Αναπαραγωγή:
Μιας και προέρχονται από την Αυστραλία η περίοδος αναπαραγωγής τους είναι από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο. Γεννούν απ ό 4-7 αυγά και στην επώαση συμμετέχουν εξίσου και οι δύο γονείς. Μετά την παρέλευση 12 -14 ημερών ξεπροβάλλουν οι νεοσσοί οι οποίοι αποκτούν το πρώτο τους φτέρωμα σε ηλικία 21 ημερών. Ανεξαρτητοποιούνται περίπου μετά την παρέλευση 40 ημερών περίπου και δεν πρέπει να απομακρύνει κανείς τους νεοσσούς νωρίτερα, προς αποφυγή απωλειών. Τα μικρά ωριμάζουν αναπαραγωγικά γύρω στους 9 μήνες περίπου.
Στο κλουβί τους, εκτός από την μπανιέρα που πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμη μιας και λατρεύουν το νερό, απαραίτητα είναι και η άμμος και το σουπιοκόκαλο.
Η βασική τους διατροφή περιλαμβάνειμείγμα σπόρων για εξωτικά – τροπικά πουλιά, αυγοτροφή, ίσως κάποια ζωντανά έντομα, φρούτα και λαχανικά.
