Η λέξη Μαλινουά (Malinois), χρησιμοποιούνταν συγκεκριμένα για πουλιά υψηλής ποιότητας που προερχόταν από την περιοχή Μαλίν του Βελγίου. Με το πέρασμα του χρόνου, ο χαρακτηρισμός αυτός επικράτησε και ενσωματώθηκε στην ονομασία της ράτσας αυτών των πουλιών.
Από το 1713 η περιοχή γύρω από την πόλη Malines ή Mechelen στο Βέλγιο ήταν γνωστή για τα καναρίνια της. Αυτά τα πουλιά κελαηδούσαν με μια “υγρή” φωνή. Κατά την πάροδο του χρόνου, τα πουλιά επιλέχτηκαν για τις “υγρές” φωνές τους και το είδος αναπτύχθηκε πιθανώς από διασταυρώσεις του “μεγάλου κίτρινου καναρινιού”, αποκαλούμενου μερικές φορές “παλαιό ολλανδικό καναρίνι”, που βρέθηκε σε εκείνο το μέρος της Ευρώπης.
Πολλές γενεές των καναρινιών Μαλινουά εκπαιδεύθηκαν από τα αηδόνια, που οι Φλαμανδοί και Ολλανδοί εκτροφείς χρησιμοποίησαν για αυτόν το λόγο. Ο κλασικός ήχος τους προέκυψε μετά από έντονες συζητήσεις και διαφωνίες σχετικά με τον καθορισμό του προτύπου του τραγουδιού των καναρινιών.
Τελικά, καθιερώθηκαν επιδείξεις κατά τις οποίες επιτροπές τριών κριτών έδιναν σε κάθε πουλί βαθμούς, ανάλογα με τον τρόπο που κελαηδούσε, τους διάφορες τυποποιημένες στροφές ή τις φράσεις (νότες).
Το τραγούδι των καναρινιών Μαλινουά περιέχει έντονα ηχητικά στοιχεία ύδατος, με μια διακριτική “προφορά” αηδονιού. Έχει ειπωθεί ότι οι πρώτες λέσχες για τον διαγωνισμό των καναρινιών ιδρύθηκαν στο Βέλγιο στα 1800.
Ο μουσικός ρυθμός πολλών από τις στροφές του πουλιού, έχει ένα καθορισμένο “υδατώδες” ηχόχρωμα, ενώ άλλες στροφές μιμούνται τους ήχους νερού που πέφτει από ψηλά, νερού που βράζει, νερού που κυλάει, και μερικές φορές, ακόμη και παφλασμών.
Υπάρχουν επίσης ήχοι στην φωνή αυτού του πουλιού, που μπορεί να μοιάζουν με μεταλλικούς χτύπους.
Μεταξύ αυτών των δύο άκρων, κάποιος μπορεί να ακούσει και ήχους από φλάουτα, καμπάνες, και αηδονιού.
