Η Ιαπωνική ιστορία, τόσο η προφορική όσο και η γραπτή, περιγράφουν ως προγόνους του Ακίτα, το Matagi κυνηγετικό σκυλί με στόχο αγριογούρουνα αρκούδες και ελάφια, ένα από τα παλαιότερα των ιθαγενών σκύλων. O πρόγονος αυτός συνήθιζε να κρατάει το θήραμα υπό τον έλεγχο του έως ότου το σκοτώσει ο κυνηγός. Τα σημερινά Ακίτα εξελίχθηκαν κυρίως από την βόρεια περιοχή της νήσου Honshū που ανήκει στο νομό Akita, απ’ όπου πήραν και το όνομά τους. Η ράτσα αυτή έχει προκύψει επίσης από διασταυρώσεις με μεγαλύτερες ράτσες από την Ασία και την Ευρώπη, όπως το Αγγλικό Μαστίφ το Μεγάλο Δανό, τα Αγίου Βερνάρδου και το Τόσα Ίνου. Αυτές οι διασταυρώσεις είχαν στόχο να αναπτυχθεί ένα καινούργιο είδος μεγάλου σκύλου ώστε να χρησιμοποιηθεί στις κυνομαχίες που άνθιζαν στην Odate στις αρχές του 20ου αι. Kατά τη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου διασταυρώθηκαν και με γερμανικούς ποιμενικούς σε μία προσπάθεια να τα γλυτώσουν από την ευθανασία που διέταξε η κυβέρνηση σε όλους τους σκύλους πλην αυτών που συμμετείχαν σε στρατιωτικές αποστολές. Άλλο μέτρο που πήραν οι ιδιοκτήτες Ακίτα στην Ιαπωνία εναντίον της διαταγής για ευθανασία ήταν να αφήσουν τα σκυλιά ελεύθερα στα βουνά όπου και ξαναζευγάρωσαν με τους προγόνους τους τα Μatagi. Με αυτό τον τρόπο γλύτωσαν βέβαια τον αφανισμό.

Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε εδώ την ιστορία του Hachikō, ενός από τους πιο αξιοσέβαστους σκύλους για την πίστη και την αφοσίωσή του. Γεννήθηκε το 1923 και έζησε μαζί με τον καθηγητή Hidesaburō Ueno. Ο καθηγητής ζούσε σε ένα προάστιο της συνοικίας Shibuya στο Τόκιο και πήγαινε κάθε μέρα στη δουλειά του με το τραίνο. Ο Hachikō συνόδευε τον καθηγητή κάθε μέρα μέχρι εκεί, γύριζε στο σπίτι και ξαναπήγαινε να τον πάρει από τον σταθμό, όταν επέστρεφε. Όταν ο Hachikō ήταν 18 μηνών, ο καθηγητής Hidesaburō Ueno έπαθε μέσα στο τραίνο ένα μοιραίο εγκεφαλικό επεισόδιο που του κόστισε την ζωή. Ο Hachikō, συνέχισε να περιμένει τον καθηγητή για 9 χρόνια στον σταθμό. Οι συγγενείς του καθηγητή προσπάθησαν να πάρουν το Hachikō στο σπίτι τους αλλά στάθηκε αδύνατο. Ο Hachikō περίμενε πάντα τον καθηγητή στο ίδιο σημείο του σταθμού να έρθει για 9 ολόκληρα χρόνια. Αυτή η στάση του Hachikō έγινε παγκοσμίως γνωστή και λίγο πριν από το θάνατό του, το 1936, στήθηκε ένα μπρούτζινο άγαλμα στο σημείο για να τιμήσουν την πίστη και την αφοσίωση αυτού του σκύλου, το οποίο όμως κατά τη διάρκεια του β’ παγκοσμίου αφαιρέθηκε για να χρησιμοποιηθεί ο μπρούτζος ως πυρομαχικό. Μετά το τέλος του πολέμου ξαναστήθηκε και πλέον κάθε χρόνο στις  8 Απριλίου τιμάται στο σταθμό της Ιαπωνίας η αφοσίωση του Hachikō.

Τα αμερικάνικα Ακίτα προέκυψαν όταν κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης κατοχής στην Ιαπωνία, οι στρατιώτες υιοθετούσαν και έστελναν στην πατρίδα τους τα Ακίτα, κυρίως δε αυτά που είχαν προκύψει από τις διασταυρώσεις με μεγαλύτερες ράτσες. Για το λόγο αυτό άλλωστε και τα αμερικάνικα είναι πιο μεγαλόσωμα.

Σε σχέση με τη συμπεριφορά τους, μπορούμε να πούμε ότι είναι αρκετά κτητικά όσον αφορά στην ιδιοκτησία τους, κάπως ιδιότροπα μέσα στο σπίτι και αρκετά εχθρικά με τους άλλους σκύλους του ίδιου φύλου. Σε κάποιες χώρες δε, είναι καταχωρημένα ως επικίνδυνα. Γενικά είναι σκυλιά ανεξάρτητα και κυριαρχικά με φήμη όμως καλών σχέσεων με τα παιδιά. Δεν είναι νευρικά σε καινούργιες γνωριμίες αλλά σίγουρα θα επιτεθούν αν αισθανθούν απειλή.